De kracht van verbinding door onderscheid tussen angst en vrees
16-01-2015
Onoplettenheid hielp me te beseffen hoe het verschil tussen angst en vrees betekenis kan hebben in ons dagelijkse leven.
Nadat ik op het schadeformulier mijn gegevens had ingevuld was de beurt aan hem, één van de 3 jongemannen in de auto die achter mij had gestaan.
Er hing een dik wolkenpakket en het miezerde. Hij was ingegaan op mijn aanbod plaats te nemen op de passagiersstoel van mijn Dutch Design youngtimer. Om fiscale voordelen is het me niet te doen geweest. Met zijn ‘vase green’ verschijning roept het ding een glimlach op en jeugdsentiment op á la Bassie en Adriaan met hun Honda Prelude. Die net als de Volvo 480 ook van die knipogende koplampen had.
Eindeloos had het rood van het verkeerslicht geduurd. Niemand te bekennen, maar toch…liever achteruit om sensoren in het wegdek wakker te schudden dan door rood rijden.
Een blik in mijn achteruitkijkspiegel. Te vluchtig. Dezelfde seconde stanste zich ter hoogte van mijn – originele afneembare! – trekhaak een bolvormige holte naast de nummerplaat in de voorbumper van de auto die achter mij bleek te staan.
Ik overhandigde mijn ‘passagier’ het formulier met één ingevulde en een blanco helft en vertelde hem dat ik van slag was. Ik zei er niet bij waarom.
Dus hoe kon hij weten dat de aanblik van het schadeformulier mij in een flashback bracht?
Naar mijn gevoel tijdens die luttele seconden van #lekkeraanhetrijden naar #total-loss en glas #allovertheplace? Toen mijn lief en ik met een wielkap vastzaten aan een vrachtauto waarvan de chauffeur ons niet opmerkte toen hij veranderde van rijbaan?
Terug naar het hier en nu. De jongeman opende het portier en zei dat hij naar zijn vrienden ging. Ik informeerde of ik een foto kon maken van het kentekenbewijs en rijbewijs dat hij in zijn hand had.
En zijn antwoord was dit:
‘Zou je dat ook vragen als ik blond haar had en blauwe ogen? Als wij geen moslims waren? We weten allemaal hoe het met het Nederlandse volk gesteld is!’
Mijn adem stokte.
Niemand om me heen te zien. Behalve de jongemannen in de auto.
Weglopen? Nee. Politie? Nee. Doorademen? Ja.
En ik nam een besluit.
De volgende minuten leken nog langer te duren dan het verkeerslicht op rood had gestaan. De jongeman opende het passagiersportier en nam weer plaats. ‘Ben je bang of zo?’
En ik antwoordde:
‘Ja, inderdaad. Het is niet deze aanrijding die me angst bezorgt. Ik ben stom geweest dat ik jullie niet gezien heb. Ik ben wat van slag door herinneringen aan een eerdere aanrijding. Maar waarvoor ik vrees is wat ik je daarnet hoorde zeggen. Zowel jij als ik zien deze weken iedere dag beelden op TV. En wat me raakt is dat het zo wel heel dichtbij komt.’
Waarop de jongeman me aankeek.
En vertelde over een ziekenhuisopname van zijn moeder. Over de middenconsole stak hij zijn hand naar me uit, maakte excuus voor wat hij had gezegd en voegde eraan toe: ‘Mevrouw, ik merk nu wat voor zacht mens u bent’.
Waarom ik deze post deel?
Omdat ik geloof dat de wereld mensen nodig heeft die vol levenskracht zijn.
Ben je in een situatie waarin je hulp kunt gebruiken bij het maken van onderscheid tussen angst en vrees en denk je dat ik iets voor je kan betekenen?
Je bent welkom om me te mailen of te bellen.